Sweet Goodbyes

Je kent het nummer van Krezip vast wel, het begin van de tekst gaat zo:

"Can't sleep 'cause everything's changing
You don't want to leave things behind
Can't breath 'cause too many things going on going wrong in your life
Tears in your eyes
Sweet goodbyes
I know how you feel right now
Losing dreams you've come to care about..."

...und so fort. Dit was het liedje dat het schoolkoor Harba Lorifa als laatste zong op mijn diploma-uitreiking gisteren. En toen moest ik toch wel even een traantje wegpinken. Want de afgelopen paar weken zijn verre van gemakkelijk geweest, niet alleen voor mij maar ook voor mijn lieve vriendinnen, waar ik de afgelopen 5 jaren (het eerste jaar in Kaatsheuvel kende ik ze natuurlijk nog niet) lief en leed mee heb gedeeld. Ik zal niet ingaan op het privéleven van anderen, zo hier open en bloot op internet, maar ik kan wel zeggen dat ik er goed van baal dat mijn eigen lieve oma niet op de diploma-uitreiking kon zijn omdat ze op sterven ligt. Die lieve oma, van het soort dat je NIET laat winnen met Rummikub, hoe klein je ook bent. Die lieve oma, die op zondag om 8 uur 's ochtends je gordijnen open komt trekken als ze blijft slapen, omdat ze vindt dat de dag is begonnen en iedereen daarvan moet genieten! Maar vooral die lieve oma waar je een uur mee aan de telefoon hangt om uit te leggen hoe de dvd-speler nou ook alweer aan moet, ondertussen op je laptop naar plaatjes van haar afstandsbediening zoekend zodat je haar kan vertellen welk knopje ze precies in moet drukken (en dat het dan uiteindelijk alsnog niet is gelukt.. beetje jammer).

Dat traantje was trouwens niet alleen van verdriet, maar ook van blijdschap. De diploma-uitreiking was een twee uur durend orgasme, eentje die ik me echt altijd zal blijven herinneren. Na donderdag (met veel stress) mijn examenfeest te hebben gevierd, dat erg geslaagd was ondanks dat ongeveer de helft van de genodigden afzegde of sms'te dat ze het niet hadden kunnen vinden en toch maar weer naar huis waren gegaan, ben ik gisterenmiddag eerst gaan lunchen met de redactie van PanOpticum. Het eerste echte afscheid, want onze begeleiders Merijn, Farah en meneer Diesveld zouden er alledrie niet zijn 's avonds. Ook de ukkies uit klas 1 en 2 zal ik zeker gaan missen, maar gelukkig kan ik die de komende jaren nog wel vinden op het Moller. En Broelie natuurlijk!

Al die heerlijke jaren op school, die ook soms wat minder heerlijk waren door k*troosters en k*tleraren, en door die tonnen huiswerk waardoor je geen tijd over had om jezelf te ontplooien, ga ik echt ontzettend missen. Ik ben al begonnen om in het jaarboek van alles bij de foto's van vrienden te schrijven, zodat ik me maar zoveel mogelijk zal blijven herinneren. Want ook al ben ik superenthousiast over mijn volgende opleiding, Liberal Arts & Sciences op de Roosevelt Academy in Middelburg, loslaten is toch altijd moeilijk. Zeker het laatste jaar was geweldig, niet in de laatste plaats omdat de leraren je meer en meer gaan zien als een 'iemand' en minder als één van vele leerlingen. Het hele idee van geen 'nummer' zijn op school komt in je examenjaar helemaal goed. Voor mij in ieder geval wel!

Maar gisteren dus! Na het lunchen moest ik nog even terug naar Waspik om de koelkast op te halen bij Lois, en daarna naar de albert heijn want ik had met Laura afgesproken om allebei preitaart eten 's avonds. Dat was nog best irritant, want ik kon uiteindelijk pas om 7 uur gaan douchen, en we moesten om 8 uur op school zijn! Dus: haren wassen, oksels scheren, jurk/panty/torenhoge hakken aan, vleugje make-up op, mama's dure parfum gepikt, tasje met mobiel en waaier aan de arm en de auto in!

Op het schoolplein kregen we een corsage, zo cool! Daarna gingen eerst de ouders, grootouders, broertjes, zusjes en verkeringen de zaal in, en toen iedereen zat mochten ze weer gaan staan, want wij (de geslaagden) mochten onder daverend applaus en massale staande ovatie naar de voorste rijen lopen. Ik was overdonderd en zwol zo'n beetje op van trots toen ik daar liep in mijn galajurk en op de eerder genoemde hakken, waardoor ik me sowieso al sexy voelde, maar nu echt 'better than ever'. Overal in de zaal hingen prachtige bloemstukken, groen en wit, net zoals onze corsages. Een podium voor het al bestaande podium met een spreekstoel (daar sta ik straks ook, spannend!) bosjes bloemen in het water (voor wie zouden die zijn?) en Pan levensgroot tegen de muur.

Meneer Geboers (de afdelingsleider), mevrouw Peek (de adjunct-sectordirecteur), meneer Vennekens (de directeur) en mevrouw hoe-heette-ze-nou-ook-alweer van de ouderraad deden allemaal een mooi praatje. Vooral het verhaal van de mevrouw van de ouderraad was prachtig, een confronterende ogen-dicht-oefening met als moraal: de enige goede reden om 's ochtends uit bed te komen is voor jezelf. En dat is zo waar! En ik ben vanochtend ook echt alleen voor mezelf uit bed gekomen, nog nagenietend van de roes die gisterenavond bracht.

Ik zag het natuurlijk al aankomen, maar toen was ik aan de beurt! Meneer Geboers, de economieleraar waarmee ik in de klas nooit zo geweldig op kon schieten (zoals hij het al zo subtiel in mijn jaarboek schreef: "economie is niet jouw ding") maar die mij blijkbaar wel de aangewezen persoon vond om een toespraakje te houden op de diploma-uitreiking, vroeg of ik naar voren wilde komen. Of course! Ik stond op, en oh nee, mijn jurk plakt helemaal aan m'n billen! Zo ongemerkt mogelijk los proberen te trekken, en op de torenhoge hakken het podium op, zonder te vallen!

Ik had expres niks opgeschreven en nauwelijks voorbereid. Natuurlijk stond ik onder de douche wel te bedenken of mensen het interessant zouden vinden als ik vertelde over mijn persoonlijke ervaringen of liever wat commerciële worst hadden, maar de strekking van mijn verhaal liet ik over aan het moment. Ik heb geen flauw idee hoe lang ik heb gepraat, of ik een knalrode kop had of dat dat toch wel meeviel, snapte niet waarom iedereen begon te lachen toen ik me versprak (had het op dat moment echt niet door!) en zei: "een van de weinige dingen waarvoor ik de school wil bedanken is de Amerikareis". Het woord 'weinige' had natuurlijk weg moeten blijven, maar goed, iedereen had dat gelukkig door en moest erom lachen, net zoals iedereen het toch wel kon waarderen toen ik het over kutroosters en kutleraren had. Later bedacht ik me pas dat dat toch niet echt een standaarduitdrukking is die gebezigd wordt op officiële gelegenheden als een diploma-uitreiking, maar toen was het al te laat.

Na nog een toespraakje van een hele goede vriendin van mij was het tijd voor de bedankjes. Mijn andere goede vriendin mocht naar voren komen voor het hoogste cijfer voor Grieks op het Centraal Examen, een hele goede vriend van me mocht naar voren komen voor het hoogste cijfer voor Latijn, Frans én Duits op het Centraal Examen, en weer diezelfde vrienden kregen een certificaat omdat ze dit jaar in de Kunstenmakersklassen hadden gezeten en een geweldig theaterstuk hadden opgevoerd. Daarna begon mevrouw Peek te kletsen over mensen die niet alleen mee hadden gedaan, maar ook Kunstenmakersklassen hadden begeleid, en toen moest ik ineens ook het podium op! Huh? Ik heb dan wel in de redactie van de schoolkrant gezeten, maar ik begeleidde toch niet? Dat was Merijn toch? Niet genoeg reden om het verrassend mooie bosje bloemen en de theater- en concertbon van €25,- af te slaan natuurlijk ;)

En toen; het tekenen van ontvangen van de diploma's! Wat voelde het goed om met mijn pasverworven mooie volwassen nieuwe handtekening mijn VWO-diploma te bezegelen zeg. Daarna het fameuze Panbeeldje te ontvangen (die ik daarna nog 2 keer heb omgeruild omdat de fluit was omgebogen) en de rij van leraren langs te gaan die me allemaal feliciteerden. Wauw, wauw, wauw!!!

In het feest dat volgde heb ik iedereen met een pen belaagd zodat ze iets in m'n jaarboek zouden schrijven, en nog een tijdje heel gezellig met de directeur zitten kletsen. Om 10 over 12 ging dan toch echt de muziek uit, en kwam mama me weer ophalen. Thuis wilde ik gewoon nog niet naar bed, want dan zou deze fantastische dag over zijn, en heb nog het laatste kwart van de preitaart opgegeten en meteen ook even om kwart voor 2 's nachts mijn vakantie naar Londen geboekt. Toen toch maar gaan slapen, want ik was -understatement- best wel moe en mijn voeten en rug konden daar over meepraten.

Nu ben ik weer wakker en zit ik vol nostalgie mijn jaarboek door te bladeren, mijn diploma te bewonderen en verliefd naar mijn eigen Panbeeldje te staren. Vanaf nu begint mijn nieuwe leven!