*stuiter stuiter stuiter*
Het moge duidelijk zijn; iemand hier heeft een ietsie pietsie te veel adrenaline in haar bloed. En ik denk niet dat jij het bent ;)
Mijn motivatiestrategie heeft gewerkt: ik ben gewoon hartstikke aangenomen op de Roosevelt Academy te Middelburg!! En ik ben er ZO blij mee!
Vrijdag 30 januari was het zover, ik gooide mezelf bij mama in de auto en zo hebben we anderhalf uur samen zenuwachtig zitten zijn. Eenmaal daar moesten we even wachten, want we waren een half uur te vroeg. Liesbeth weet dat dit een klein wonder is ;) Er zat een heel aardig meisje achter de balie, die daar ook studeerde, en die heeft me gerustgesteld. Ze vroeg me wie het interview aflegde en toen ik de naam van meneer Albert Clement noemde zei ze; "Je moet gewoon heel veel lachen, dat vind ie leuk". Hm, ok, dacht ik, en ik plamuurde een dikke glimlach op m'n smoel. Toen ik hem zag was de plamuur niet meer nodig, ik voelde me meteen op m'n gemak. Hij begon gewoon in het Nederlands tegen me aan te kletsen, en ik, in de war omdat ik er vanuit ging dat het interview helemaal in het Engels zou zijn (dat was mij namelijk verteld), kletste toch maar gewoon in het Nederlands terug.
Het gesprek was eigenlijk heel gezellig! We hebben het over een boel gehad, en niet alles lijkt even nuttig voor een gesprek voor een vervolgopleiding; van mijn tweede naam via mijn broertje tot wat ik later wil gaan doen. Maar het was lachen! Voor degenen die hem kennen: hij is echt precies Frankemölle, geweldig! Hij lijkt er zelfs op, alleen heeft hij nog bruin haar en is Frankemölle al lang grijs.
Op een gegeven moment zei hij; "Oh ja, we moeten ook nog even in het Engels praten," en daar gingen we. Was toch weer even omschakelen, maar geen torenhoog probleem =)
En na nog niet eens drie kwartier stak hij z'n hand al uit om me te feliciteren! Hij wist het al zeker, hij wilde me gewoon aannemen! Je kan je voorstellen dat de bureaustoel waar ik op zat toen definitief kapot ging van het stuiteren (hij was al kapot, net een tandartsstoel, zo ver kon je naar achteren buigen).
Daarna hebben mama en ik nog in de Drukkery (gigantische geweldige fantastische boekwinkel/platenzaak/lunchcafeetje) appeltaart gegeten en daarna zijn we weer anderhalf uur in de auto, al stuiterend, terug gereden.
En iedereen is blij voor me :D Alhoewel ik toch steeds meer afgunstige gezichten krijg als ik vertel dat er een eenpersoonskamer met badkamertje en keukentje bij inbegrepen is, én het recht op huurtoeslag waardoor ik dus voor geen drol straks drie jaar als een prinsesje (voor studentenmaatstaven) op de Koestraat woon!
*danst nog maar eens een rondje*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten