Verandering

Op dit moment precies 11 dagen geleden werd ik na 3 jaar, 3 maanden, 2 weken en 2 dagen weer vrijgezel. Het was mijn eigen keuze, maar het greep me veel meer aan dan ik had verwacht. Toen mijn (nu ex-)vriend die avond voor de laatste keer wegfietste, brak ik dan ook in duizend stukjes. Man, wat was dat rauw. Meer dan eens heb ik gedacht: is er niet een drankje, een pilletje, een trucje om te zorgen dat mijn hart niet continu zo schrijnend aanvoelt? Het verdriet had ook zijn weerslag op m'n lichaam: ik at nauwelijks, liep helemaal lamgeslagen rond, had steeds buikpijn en was ontzettend moe.

Het was moeilijk om het iedereen te vertellen, want ik wist wel hoe geschokt 'de wereld' zou zijn. Anne & Frank, dat was toch voor altijd? Toch heb ik er die eerste dagen met zoveel mogelijk mensen over gepraat, dat leek mij de beste manier om het te verwerken. En toen ben ik erachter gekomen wie mijn vrienden écht zijn. Schrik niet, dit is geen verbitterd verhaal over iemand die zich door iedereen in de steek gelaten voelt, integendeel! Zonder uitzondering, was echt iedereen die ik het vertelde zó ontzettend lief voor me! Zelfs mijn afdelingsleider deed nog een goedmoedige poging om me op te beuren met het 'geen handvol maar een landvol jongens'-zinnetje, toen ik om uitstel voor m'n PWS vroeg. Maar vooral mijn vrienden stonden meteen helemaal voor me klaar. Lieve sms'jes, kleine cadeautjes (van het lenen van een mooie cd tot een complete Reiki-rugmassage), kneepjes in mijn arm, allemaal tekenen die zeiden: we zijn er voor je.

Juist deze verdrietige gebeurtenis heeft al mijn vriendschappen verdiept en verbeterd, en ik kan niet anders dan daar alleen maar heel erg blij mee zijn. Jullie zijn een stel kanjers, allemaal!

Liefs,
Anne